Ακίνητα : Οι εκλογές της σιωπής

Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, όσο και αν αναζητήσει κανείς μία ακτίνα φωτός είναι αδύνατο να την ανακαλύψει. Η χώρα κινείται πλέον με διλλήματα. Οι πολιτικές που ανακοινώνονται δεν έχουν ούτε ένα αναπτυξιακό στοιχείο. Οι άνθρωποι αγωνιούν πλέον για την επιβίωση τους καθώς ακόμα και αυτοί που σήμερα έχουν ρευστότητα δεν είναι σίγουροι ότι αύριο θα την έχουν. Οι εικόνες εξαθλίωσης , έχουν γίνει πλέον κομμάτι της ζωής μας , αφού οι περισσότεροι από εμάς αποδεχθήκαμε τα φαινόμενα εγκληματικότητας ως συστατικό κομμάτι της καθημερινότητας μας, συνηθίσαμε την εικόνα των αστέγων που κάθε βράδυ απλώνουν τα χαρτόκουτά τους στα πιο κεντρικά σημεία των μεγάλων πόλεων και συμφιλιωθήκαμε με την πραγματικότητα των συσσιτίων. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον καμία οικονομική δραστηριότητα δεν μπορεί να πάει μπροστά . Και ξέρετε γιατί;

Διότι κανένας άνθρωπος δεν ρισκάρει να βελτιώσει τις συνθήκες στέγασης του , κανένας έμπορος δεν παίρνει το επιχειρηματικό κίνδυνο να ανοίξει ένα μαγαζί και κανένας μεσαίος επιχειρηματίας δεν διανοείται να ξανοιχθεί. Οι μοναδικοί που κινούνται πλέον είναι εκείνοι που βλέπουν την αγορά ,με την ιδιότητα του «κορακιού» . Φυσικά, δεν αναφερόμαστε μόνο σε εκείνους που είναι «κοράκια» από επάγγελμα ή ακόμα και από ιδεολογία. Μιλάμε και για όσους , που θεωρούν την κρίση ,ως ευκαιρία να καρπωθούν όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη , σε βάρος των αδύνατων κρίκων της παραγωγικής αλυσίδας. Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική αγορά ακινήτων με τις ιδιομορφίες και τις ιδιαιτερότητες της ήταν ένας «φάρος» στην παγκόσμια αγορά εξαιτίας τόσο της συμμετοχής των μικρομεσαίων όσο και του τρόπου χρηματοδότησης της. Η αγορά ακινήτων μέχρι και πριν δέκα πέντε χρόνια κινιόνταν με τις αποταμιεύσεις, τα γραμμάτια , την ρευστοποίηση άλλων περιουσιακών στοιχείων αλλά και με τα δανεικά της οικογένειας. Κινητήρια δύναμη ήταν επίσης η σιγουριά και η προσδοκία. Όλοι αντιμετώπιζαν το : «κανείς δεν έχασε αγοράζοντας ακίνητα» , ως αξίωμα που δεν χρήζει αποδείξεων. Όλοι πίστευαν ότι «τα τούβλα» θα μπορούσαν να είναι το «σωσίβιο» σε περιόδους προσωπικής οικονομικής κρίσης. Και έτσι αγόραζαν φέρνοντας εισόδημα σε ,εργολάβους , μεσίτες , συμβολαιογράφους, δικηγόρους, εμπόρους και θέτοντας σε κίνηση της «ατμομηχανή» της οικονομίας. Σήμερα , αυτό το αξίωμα έχει καταρριφθεί και εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκλωβίσει τα όνειρα τους στα τούβλα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Χιλιάδες έμποροι και επιχειρηματίες φαντάζονταν τους εαυτούς τους ως.. ιδιοκτήτες «εμπορικών αλυσίδων» με παρουσία σε όσο το δυνατόν περισσότερα σημεία αγοράς. Έτσι, το ένα μαγαζί γίνονταν δύο , τα δύο τρία... Το μισθωμένο μαγαζί ή γραφείο γίνονταν ιδιόκτητο και αυτό το όραμα κινούσε την αγορά εμπορικών και γραφειακών χώρων.

Πριν λίγες μέρες , ένας έμπορος, σύμβολο στην αγορά του κλασσικού ανδρικού ρούχου με πέντε καταστήματα στις πιο προβεβλημένες πιάτσες της Αθήνας , έλεγε ότι το μικρό δίκτυο των πέντε καταστημάτων περιορίστηκε στα τρία καταστήματα τα οποία πολύ σύντομα θα γίνουν δύο. Όταν ο συνομιλητής του τον ρώτησε αν θα επαναλάμβανε το εγχείρημα στο μέλλον που η οικονομία θα έχει σταθεροποιηθεί , του απάντησε περιγράφοντας του το κτήμα του στο …χωριό.

Το μεγάλο έγκλημα που έχει τελεστεί σε βάρος της αγοράς ακινήτων είναι ότι οι ηγεσίες (πολιτικές και συνδικαλιστικές ) δεν κατάφεραν να διατυπώσουν μία ολοκληρωμένη πρόταση-απάντηση στην κρίση. Ουσιαστικά, για 27 μήνες η αγορά ακινήτων προχωρά στα «τυφλά», έρμαιο εκείνων που στην καταδίκασαν στην αβεβαιότητα, στην συρρίκνωση και στην απαξίωση αλλά και των άλλων που «επένδυσαν» στην απόγνωση . Παραδομένη σε αλλεπάλληλα διλλήματα και εγκλωβισμένη στις αποφάσεις εκείνων που δεν διάβαζαν αυτά που υπέγραφαν δεν μπορεί να διατυπώσει και να διεκδικήσει το δικό της δίκιο .