Γιατί αρμενίζουμε στραβά

Η αλήθεια είναι ότι η Κυβέρνηση δεν έχει πρόγραμμα για να βάλει μπροστά τη μηχανή της οικονομίας. Ενώ έχει όλα τα στοιχεία για να σχεδιάσει παρεμβάσεις προκειμένου να προχωρήσει η ανάπτυξη εκείνη όχι μόνο κωφεύει στις εκκλήσεις όλων εκείνων που γνωρίζουν την λειτουργία της ελληνικής οικονομίας αλλά κάνει ότι περνά από το χέρι της για να βουλιάξει στο τέλμα όχι μόνο η οικονομία αλλά και τη μεσαία τάξη.

Τα στοιχεία του ΚΕΠΕ , που εμφανίζουν την ύφεση στο 3% περίπου για το 2012 δεν φαίνεται να συγκινούν κανένα . Τα στοιχεία για την συρρίκνωση του όγκου των πωλήσεων των καταστημάτων δεν αρκούν για να καταλάβουν ότι το μικρομάγαζο της Αιόλου και ο μικροέμπορος του Χαλανδρίου , είναι αυτοί που θα κινήσουν όχι μόνο την βιοτεχνία αλλά και την οικοδομή. Οι αγωνιώδεις κραυγές αρχιτεκτόνων, μηχανικών , συμβολαιογράφων , μεσιτών, κατασκευαστών, οικοδόμων αλλά και των ΟΤΑ , δεν φαίνεται να συγκινούν κανένα μέλος της Κυβέρνησης για το επερχόμενο τέλος της αγοράς ακινήτων. Αντίθετα, προκαλούν ένα πρωτόγνωρο για την ελληνική πραγματικότητα κλίμα φορολογικής τρομοκρατίας και αβεβαιότητας το οποίο απομακρύνει από την αγορά όλες τις υγιείς της δυνάμεις και την αφήνουν βορά στους τυμβωρύχους , στα κοράκια και σε όλους εκείνους που θεωρούν την καταστροφή ως ευκαιρία για κέρδος. Τι συμβαίνει λοιπόν;

Το πρώτο και το σημαντικότερο είναι ότι για να κάνει κάποιος πολιτική θα πρέπει να γνωρίζει το αντικείμενο. Για να το πούμε απλά δεν είναι δυνατόν να κάνεις οικονομική πολιτική:

- αν δεν νοιώσεις την αγωνία της επιταγής που θα πρέπει να πληρωθεί σε πέντε μέρες,

- αν δεν ξενυχτίσεις από το άγχος της πληρωμής του ΙΚΑ στο τέλος του μήνα,

- αν δεν ζητήσεις από τον προμηθευτή σου μερικές μέρες παράταση για το γραμμάτιο,

-αν δεν παρακαλέσεις τη τράπεζα να σου αυξήσει το πλαφόν

-αν δεν βρίσεις για τον καιρό που θα κλείσει τον κόσμο στα σπίτια του και δεν θα ψωνίσει

-αν δεν περιορίσεις τις παραγγελίες

Όλα αυτά , είναι γνωρίσματα των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν , να αντέξουν και να μεγαλώσουν. Και το ερώτημα είναι πόσα από τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου έχουν βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις σαν και αυτές που προαναφέραμε. Αν διαβάσετε τα βιογραφικά των υπουργών, υφυπουργών και των γενικών γραμματέων θα διαπιστώσετε ότι το συγκεκριμένο είδος ανθρώπων είναι σε συνθήκες εξαφάνισης.

Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό είναι ότι ακόμα και οι οικονομολόγοι τις περισσότερες φορές δεν μπορούν να αισθανθούν την πραγματικότητα και να αποστασιοποιηθούν από το περιβάλλον τους. Είναι κανόνας ότι , οι άνθρωποι που ασκούν πολιτική πληροφορούνται για τα όσα γίνονται στην κοινωνία μέσω …τρίτων. Για αυτούς η ανεργία είναι ένα οικονομικό μέγεθος και όχι ένα άθροισμα προσωπικών ιστοριών απογοήτευσης , αγωνίας και απόγνωσης. Η κρίση σε ένα κλάδο είναι σύμπτωμα και όχι γκρέμισμα των ονείρων χιλιάδων ανθρώπων. Η απόφαση τους για ένα θέμα τις περισσότερες φορές είναι σε άμεση συνάρτηση με τις ιδεολογικές τους εμμονές ή και ακόμα από τις «συμβουλές» των ανθρώπων που συναναστρέφονται.

Σκεφτείτε αν , είδατε έναν υπουργό να κυκλοφορεί σαν απλός ιδιώτης στην αγορά. Αν έχειπάει να ψωνίσει φέτα στο σουπερ μάρκετ ή αν έχει κάτσει σε ένα καφενείο και να ακούσει τους θαμώνες του. Μη βασανίζεστε : κανένας.