Αγορά Ακινήτων: Το όραμα χάνεται

Αν υπάρχει ένα δίδαγμα από την «τραγωδία» που βιώνει ο τόπος είναι ότι καμία κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς όραμα. Για εμάς , τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους , η προσδοκία και η ελπίδα μπορεί να χαρακτηριστούν ως το οξυγόνο της ψυχής. Λόγια γραμμένα σε συνθήκες συναισθηματικής φόρτισης θα πούν κάποιοι. Αν όμως ζητήσει κάποιος από τους ανθρώπους της αγοράς ακινήτων να περιγράψει τα συναισθήματα εκείνων που αποφάσισαν να ρευστοποιήσουν ένα ακίνητο περιουσιακό τους στοιχείο τότε θα κατανοήσει το «κακό» που έγινε τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες. Σήμερα λοιπόν, ένας μικρός κατασκευαστής που δραστηριοποιείται σε ένα νησί των Κυκλάδων, που προσπαθεί να πουλήσει για να πληρώσει τα δάνεια έλεγε σε ένα αθηναίο συνάδελφο του : « στην χειρότερη περίπτωση τα σπίτια θα τα φορτωθεί η τράπεζα». Με λίγα λόγια , ο άνθρωπος αυτός ούτε λίγο ούτε πολύ είχε ξεφύγει από κάθε συναισθηματικό «δέσιμο» με την επένδυση σε ακίνητη περιουσία . Δυστυχώς δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα.

Πριν περίπου 15 μέρες , ένας εστιάτορας , σε τουριστικό θέρετρο της χώρας που πλήττεται από την κρίση έλεγε : « στην αρχή στεναχωριόμουνα για τα ακίνητα ήταν ο κόπος μιάς ζωής όμως στην συνέχεια είπα : ας τα πάρουν όλα». Για το μέσο έλληνα, το ακίνητο ήταν μία χειροπιαστή επιβράβευση της επαγγελματικής του ζωής. Η αγορά ενός οικοπέδου ή ενός εξοχικού δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η αίσθηση της σιγουριάς αλλά και η ενδόμυχη πεποίθηση ότι «αν πάει κάτι στραβά τότε υπάρχει εκείνο το χωραφάκι στο χωριό» Ο απηνής διωγμός της ακίνητης περιουσίας που ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες του Οκτωβρίου 2009 και που συνεχίζεται εδώ και δέκα οκτώ μήνες έκανε τους έλληνες να αισθανθούν ότι η ακίνητη περιουσία δεν είναι τελικά το αραξοβόλι του. Τους έκανε επίσης να αποξενωθούν από κάθε συναισθηματικό δέσιμο που μπορεί να είχαν με τα τούβλα και τη γή .

Με απλά λόγια σε αυτούς τους 18 μήνες γκρεμίστηκε μία σχέση δεκαετιών . Το αποτέλεσμα; Η οικοδομή βυθίστηκε στα τάρταρα, οι συναλλαγές έπεσαν στο ναδιρ και περιουσίες ολόκληρες οδηγήθηκαν σε πλήρη απαξίωση. Στην πραγματικότητα, σε αυτούς του 18 μήνες η «ατμομηχανή της οικονομίας» έγινε αραμπάς που έσερνε ξοπίσω του δεκάδες χιλιάδες ανέργους, χιλιάδες επιχειρήσεις να οδηγούνται σε χρεωκοπία και εκατομμύρια απογοητευμένους ιδιοκτήτες να αντιμετώπιζουν το ακίνητο σαν «βαρίδι». Εμείς , εδώ στο realestatenews.gr , διατυπώσαμε ευθαρσώς την άποψη ότι όλη αυτή η διαδικασία ήταν μεθοδευμένη. Το γκέτο της Αθήνας στο οποίο μάζευαν μεθοδικά ακίνητα εδώ και δύο χρόνια επενδυτές στους οποίους δόθηκε ως πριμ μείωση του φόρου μεταβίβασης ή οι συστηματικές τοποθετήσεις της Παπακωνσταντίνου,Μπιρμπίλη , Σηφουνάκη και του Γερουλάνου για δυσμενείς αλλαγές στους όρους δόμηση στα εκτός σχεδίου ή και οι συστηματικές καθυστερήσεις στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας δεν μπορεί να ήταν τυχαία και συμπτωματικά.

Πιστεύαμε -και πιστεύουμε- ότι η απαξίωση της αγοράς ακινήτων δεν είχε κανένα άλλο στόχο παρά την μικρή και μεσαία ιδιοκτησία και την μικρή και μεσαία επιχείρηση του κλάδου ώστε να γίνει η χώρα σαν «Κούβα του Μπατίστα». Γιατί η υπερηφάνεια ενός λαού δεν είναι τίποτε άλλο παρά το δέσιμο με την γη και τούβλα. Άνθρωποι που δεν είναι δεμένοι με την γη τους αργά ή γρήγορα αποδεχόνται με ευκολία την μοίρα που τους έχουν σχεδιάσει κάποιοι τρίτοι. Ακόμα και μία ανάποδη ανάγνωση των διάφορων εξαγγελιών για το ρόλο της εξοχικής κατοικίας αποκάλυπτε το προφανές: να πουληθούν για μία μπουκιά ψωμί.