Μπορεί να μπεί φρένο στην κατρακύλα της αγοράς και ποιό μπορεί να είναι αυτό; Το ερώτημα αυτό, απασχολεί όχι μόνο εκείνους που ασχολούνται με την αγορά  αλλά και όσους βλέπουν την αξία της ακίνητης περιουσίας τους να συρρικνώνεται. Οι περισσότεροι έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην τύχη και αυτό γιατί εντάσσουν και την ελληνική αγορά στο παζλ της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Όμως η πραγματικότητα μάλλον είναι εντελώς διαφορετική . Οι διαδικασίες ανάπτυξης της κτηματαγοράς την τελευταία δεκαετία την έχουν θωρακίσει αφού το εμπόδιο που καλείται να ξεπεράσει σήμερα αφορά μόνο στην ρευστότητα.
Αν συγκρίνει κανείς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής αγοράς με εκείνα οποιασδήποτε δυτικής θα διαπιστώσει ότι υπάχουν τεράστιες διαφορές με κυριάρχη αυτή που θέλει τους έλληνες να είναι  ιδιοκτήτες και καταθέτες. Στις ΗΠΑ , για παράδειγμα , η ιδιοκτησία είναι «υποθηκευμένη» και οι ιδιοκτήτες αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει. Αντίθετα στην Ελλάδα  , τουλάχιστον το 80% της ιδιοκτησίας δεν έχει βάρη και το πραγματικό πρόβλημα της αγοράς δεν βρίσκεται σε εκείνους που αδυνατούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους αλλά σε όσους θεωρούν ότι η επένδυση σε ακίνητα σήμερα «υποθηκεύει» το μελλοντικό εισόδημα. Αυτός άλλωστε είναι και η αιτία για την οποία εξακολουθεί να παραμένει σε υψηλά επίπεδα το αδιάθετο απόθεμα κατοικιών. Δηλαδή η διάγνωση της νόσου απο την οποία πάσχει η αγορά ακινήτων στην χώρα μας είναι: « Περιορισμένη Ζήτηση».
Όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα. Η ανάκαμψη στην χώρα μας , συνδέεται άμεσα με την τόνωση της ζήτησης. Η διεθνής βιβλιογραφία μάλιστα βρίθει «συνταγών» για την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού. Ο πιό εύκολος δρόμος όμως περνάει απο τις τράπεζες. Δηλαδή απο την βούληση των τραπεζών να ανοίξουν τους κρουνούς χρηματοδότησης της οικονομίας και να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη διοχέτευση ρευστότητας. Ίσως κάποιοι ισχυριστούν ότι αυτό έχει ήδη να γίνεται . Λάθος. Σήμερα δυνατότητα δανεισμού έχουν μόνο εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη δανεικών. Για παράδειγμα οι όροι και οι προϋποθέσεις χρηματοδότησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με την εγγύηση του Δημοσίου είναι τέτοιοι ώστε να απόκειται η συντριπτική πλειοψηφία τους . Αποτέλεσμα ; Ο μικρομεσαίοι είτε θα αναγκαστούν να περιορίσουν την δραστηριότητα τους , είτε να προχωρήσουν σε απολύσεις , είτε να ρευστοποιήσουν πάγια περιουσιακά τους στοιχεία είτε να κατεβάσουν ρολά.  Με απλά λόγια θα αναγκάστουν να υιοθετήσουν επιλογές οι οποίες θα επιδεινώσουν ακόμα περισσότερο το ήδη βαρύ κλίμα της αγοράς.
Η τόνωση της ρεύστοτητας , προυποθέτει και συνθήκες φορολογικής σταθερότητας και πολιτική κινήτρων μέσω της φορολογίας.