Η ταρίφα των distress funds

Ο... τιμοκατάλογος που έχουν τα distress funds αναφέρει ότι τα δάνεια που διαθέτουν εξασφαλίσεις ακινήτων μπορούν να πουληθούν στα επίπεδα του 30%-40% της αξίας τους, όσα όμως δεν έχουν τέτοιες εξασφαλίσεις δίνονται «κοψοχρονιά», δηλαδή ακόμη και στο 10% της αξίας τους. Ετσι, ειδικά τα στεγαστικά δάνεια που έχουν δοθεί με προσημειώσεις ακινήτων θεωρούνται και τα καλύτερα στο χαρτοφυλάκιο των τραπεζών, ακόμη κι αν δεν εξυπηρετούνται κανονικά. Κι αυτό γιατί υπάρχουν ξένοι επενδυτές και εταιρείες που θέλουν να τα αγοράσουν.

Οι ξένοι που αγοράζουν προβληματικά χαρτοφυλάκια εκτιμούν ότι μπορούν να εισπράξουν ποσά μεγαλύτερα από αυτά που πλήρωσαν για την αγορά τους. Για παράδειγμα, αγοράζοντας ένα «κόκκινο» δάνειο στο 30% της αξίας του πιστεύουν ότι είτε θα πάρουν από τον δανειολήπτη τουλάχιστον ένα ποσό μεγαλύτερο από το 30% είτε θα περιέλθει στην κυριότητά τους ένα ακίνητο σαφώς μεγαλύτερης αξίας. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ειδικά στα στεγαστικά δάνεια οι δανειολήπτες δεν απαιτούν να μπει όρος για την αλλαγή του κατόχου του δανείου τους, σε αντίθεση με τα επιχειρηματικά δάνεια όπου συνήθως υπάρχει πρόβλεψη που αναφέρει ότι η αλλαγή του «ιδιοκτήτη» πρέπει να γίνει με τη σύμφωνη γνώμη του συμβαλλόμενου. Οταν, πάντως, τα ξένα funds πάρουν τα προβληματικά δάνεια, θεωρητικά θα πιέσουν περισσότερο τους δανειολήπτες και θα ζητούν επιτακτικά την κανονική ροή της πληρωμής των δόσεων. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να βρεθούν χιλιάδες νοικοκυριά και επιχειρήσεις μπροστά σε ασφυκτικές ενοχλήσεις από τους νέους «ιδιοκτήτες». Αν, μάλιστα, απελευθερωθούν από το 2014 οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, τότε θα υπάρξει τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα, καθώς εκτιμάται ότι περί τους 150.000 δανειολήπτες θα βρεθούν στον δρόμο. Αλλωστε, σύμφωνα με εκτιμήσεις της αγοράς, αυτήν τη στιγμή 1 στα 4 δάνεια βρίσκεται στο «κόκκινο» και πολύ σύντομα το ποσοστό θα ξεπεράσει το 30%.