ΟΕΚ: Ο βρόγχος των επιτοκίων

Η διαδικασία κατάργησης και μεταφοράς των αρμοδιοτήτων του ΟΕΕ και του ΟΕΚ στον ΟΑΕΔ που προτείνεται σύμφωνα με την παρ. 6 του άρθ. 1 του Ν.4046/2012 και με την πράξη 6/28-2-2012 του Υπουργικού Συμβουλίου (ΦΕΚ 39Α/2012) επιβαρύνεται με ακόμα ένα σημαντικό πρόβλημα που έχει προκύψει για δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας, που έχουν λάβει στεγαστικό δάνειο επιδοτούμενο από τον ΟΕΚ. Πολίτες που σήμερα, έχουν βρεθεί σε ολική αδυναμία αποπληρωμής του, έρχονται αντιμέτωποι με μια κατάσταση που δυστυχώς δεν συγκίνησε κανέναν αρμόδιο αξιωματούχο της Κυβέρνησης. Πιο συγκεκριμένα, τα εν λόγω δάνεια δεν έχουν χρονική διάρκεια αποπληρωμής μεγαλύτερη από τα δεκαπέντε (15) έτη και το ύψος αυτών ανέρχεται έως τις 130.000 ευρώ ανάλογα φυσικά με την οικογενειακή και την οικονομική κατάσταση του δανειολήπτη. Η δανείστρια τράπεζα τοκίζει με κανονικό επιτόκιο το δανειολήπτη, επιτόκιο που συνδέεται με αυτό της ΕΚΤ και προσαυξημένο με το περιθώριο κέρδους της κάθε τράπεζας. Στη διαδικασία αυτή, ο ΟΕΚ παρεμβαίνει, αναλαμβάνοντας την ευθύνη επιδότησης -αυτού του επιτοκίου- σε ποσοστό από 50% έως και 100%. Συνεπώς, ο δανειολήπτης αποπληρώνοντας σε μηνιαία βάση το οφειλόμενο ποσό, εξοφλεί κυριότατα το καθαρό κεφάλαιο και όχι τους επιπρόσθετους τόκους, οι οποίοι αποπληρώνονται από τον ΟΕΚ. Η επιδότηση του ΟΕΚ προσδιορίζεται χρονικά έως και τα εννέα (9) έτη από τα συνολικά δεκαπέντε (15) έτη, που είναι και ο μέγιστος χρόνος σύναψης του δανείου. Κατ’ επέκταση, με τη συμπλήρωση των πρώτων εννέα (9) ετών, ο δανειολήπτης επωμίζεται μία κατακόρυφη αύξηση του ύψους της μηνιαίας δόσης. Η προσωρινή λύση που προωθήθηκε με την Υπουργική Απόφαση 2575/2012 (ΦΕΚ 308-14/02/2012) του περασμένου Φεβρουαρίου έδινε τη δυνατότητα στις τράπεζες να επιμηκύνουν τη διάρκεια αποπληρωμής των επιδοτούμενων δανείων. Εξέλιξη από την οποία, κερδισμένα βγαίνουν μόνον τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, καθώς ο δανειολήπτης μπορεί να συνεχίζει με καταβολή μικρότερης δόσης, ωστόσο εν τέλει πληρώνει πολύ ακριβότερα εφόσον η επιδότηση του ΟΕΚ δεν παρατείνεται πέραν των εννέα (9) ετών. Γεγονός που μεταφράζεται στη σαφώς μικρότερη αξία της επιδότησης, την ώρα που οι έντοκες υποχρεώσεις του δανειζόμενου εκτινάσσονται λόγω της αύξησης της χρονικής διάρκειας του δανείου. Το παραπάνω σενάριο που αφορά στην Υπουργική Απόφαση, θα μπορούσε να εκτιμηθεί -ως άνωθεν- στην περίπτωση που αυτή είχε τυπική ισχύ. Δυστυχώς, ο μοναδικός «κανόνας» που παρουσιάζει σήμερα, πρακτική ισχύ είναι οι τράπεζες να προσφέρουν μεν τη δυνατότητα επιμήκυνσης, να μετατρέπουν δε το δάνειο από επιδοτούμενο τραπεζικό προϊόν σε μη επιδοτούμενο.